Missing somebody so much

Dalawang linggo pa lang naman tayong hindi nagkikita mula noong huli

Peru heto ako't hindi mapigil-pigil ang daloy ng luha

Ewan ko ba

Parang hindi pa rin ako nasanay sa ganitong set-up

Malayo sa isa't isa.

Madalas ang minsanan lamang na pagkikita

May cellphone naman

Internet..facebook, ym

Peru hindi sapat yon.

lalo na

sa kagaya kong palaging nag-iisa

sa bahay

at sa araw-araw na buhay..

may mga kaibigan naman

pero

eh pasasaan ba sila, hindi naman nila mapupunan ang pangungulila ko sa'yo

Ang mga yakap mo

Ang mga halik

Ang mga matatamis na ngiti at malutong na halakhak

kapag kasama kita

Love, mis na kita.

Sobra.

TOP 40 RICHEST MAN IN THE PHILIPPINES 2010

1. Henry Sy – $5 billion
2. Lucio Tan – $2.1 billion
3. John Gokongwei Jr. – $1.5 billion
4. Jaime Zobel de Ayala – $1.4 billion
5. Andrew Tan – $1.2 billion
6. Tony Tan Caktiong – $980 million
7. Enrique Razon Jr. – $975 million
8. Beatrice Campos  – $840 million
9. George Ty- $805 million
10. Eduardo Cojuangco Jr. – $760 million
11. Inigo & Mercedes Zobel – $730 million
12. David Consunji – $715 million
13. Emilio Yap – $665 million
14. Andrew Gotianun – $500 million
15. Vivian Que Azcona – $445 million
16. Oscar Lopez – $420 million
17. Manuel Villar – $380 million
18. Jon Ramon Aboitiz – $360 million
19. Mariano Tan – $330 million
20. Robert Coyiuto Jr. – $310 million
21. Roberto Ongpin
22. Alfonso Yuchengco
23. Betty Ang
24. Enrique Aboitiz
25. Gilberto Duavit
26. Menardo Jimenez
27. Felipe Gozon
28. Alfredo Ramos
29. Manuel B. Zamora Jr
30. Wilfred Uytengsu Jr.
31. Benjamin Romualdez
32. Wilfredo Keng
33. Tomas Alcantara
34. Bienvenido Tantoco Sr.
35. Frederick Dy
36. Eugenio Lopez III
37. Lourdes Montinola
38. Luis Virata
39. Jesus Tambunting
40. Philip Ang


Source: Forbes

CAMWHORING with Friends and Places

At the Haven's Peak Highland Resort

At the People's Park, Davao City

At Lanipao Retreat House



View from the top

At Aguakan Cold Spring Resort

Pagkaklaro

Ok, actually hindi naman talaga ako writer o professional blogger eh (kung yan ang ini-expect ninyo).
Wala kayong mapapala sa akin kung ganyan kayong mag-isip.

Baguhan lang ako sa larangang ito. (Char at kina-career talaga)

Mas mainam kasi ang ganito kaysa diary o journal o slam book at kung kung anu-ano pang kaechusan ever na pagsusulatan. Alam ko na rin kasi, pag makikita ng iba ang diary ko, nanaisin din nilang mabasa ito.

So dito, sa pagba-blog, ako na mismo ang mag-iimbita sa ibang basahin ang lahat ng may kinalaman sa buhay ko. Mangialam kayo, bahala kayo. Ay dun ker.

At dahil baguhan, siyempre, nangongopya pa rin lang. Haha. Weh, di nga?

Sige na nga.

Magbasa ka na.

Nahihiya na ako eh.

Peru kasi minsan kailangan rin ang pakapalan.

Hindi ng mukha. Ganda ko kaya. (Lol!)

Ng kalyo sa kamay.

Sa kakabura ng mga pinagtitipa kong letra upang makabuo lang ng isang pangungusap.

Isang milyong tipa + Isang milyong bura = Walang natira

kaya minsan

copy + paste = publish na lang.

Di bale

darating ang araw

maabot ko rin ang 10,000 visitors

kapag naka 10 million visitors na ang iba

sa loob ng 10 years

Hay.

Ok na toh.

Dalasan mo na lang pagbisita dito.

Ok.

Old Memories. Forever Friends.

Yay I'm missing my good old friends.

Ang mga kalokohan.

Tawanan.

Kulitan.

Asaran.

Kainan

Kantahan

Inuman

Pasyalan

at higit sa lahat-

ang hindi matatawarang bonding.



Kahit kailan

hindi nila mabubura sa isipan ang mga nakatatak na

mga masasayang ala-ala

mga iniwang kasayahan ng mga kaibigan


Nakakamiss.

 Lalo na ang

PakyutAN Moments

PiktyuraN Moments
 












Pasyalan Moments 













Kaonan Moments

Boring Moments









Hmm

Kailan ko kaya sila ulit makasama?

Iyong kumpleto ang barkada.

Tapos magtatawanan ulit kami

magkukuwentuhan ng mga kaek-ekan sa buhay

mag-iinuman (ng iced tea!)




Baka hindi na mauulit yun



Marami na kasi ang nangyari


Napakarami.

Result of the Nursing Board Exam last December 2010

Board of Nursing member Marco Antonio C. Sto Tomas said on Saturday that the Board of Nursing is working to release the December 2010 Nursing Board Exam Results on the 20th of this month.

He clarified, however, that the 20th is only a target.

Sto Tomas added that the board of nursing and the rest of the Professional Regulation Commission staff are working daily, including Saturdays and Sundays, to process the results of around 85,000 nursing examinees.

He called on all parties concerned to turn their anxieties into prayers instead.

Read more>> Click here

Tiring Day

I got home few minutes before 9PM which was quite late since I usually come home from work before 6PM. It was because the meeting with the bosses (BODs) has started by quarter to 3:00 this PM by which normal schedule was actually at 1PM.

Blame it to these business offers from outside "friends" who stole almost 2 hours of our reporting time.
*rolling eyes*

The meeting was actually a deliberation of our monthly reports to the Board of Directors which was also quite apprehensive since the bosses do not fail to criticize every time.

BTW, all went well except for some issues on several businesses which - unfortunately- grilled one or two managers during a heated discussion which was a result from a not-so-good presentation of reports.

I'm just lucky, they were already tired for the several presentations before mine that they don't lengthened inquiries from my reports. *BIG grin*

They don't even questioned me for my 5 slides Powerpoint presentation which was less than the average 10 slides of other reporters. *wink*

Ssshh. That's my secret actually. Less presentation, less questions. Lol!

Ok, here is one cute picture I love the most- I have this as my "unchangeable" profile picture in all my network sites. *one raised brow*

You don't find this cute lah?

Hmm.

It's okay.

Me neither.


I'm just trying to be narcissist.



*BIGGEST grin*

My Haters Miss Me- A lot!

A lot, of course,

kasi ayan at umaatake na naman!

Echuz! Para lang naman akong si Sharon Cuneta neto eh my few words mean their whole world! Asus!

Eh kasi naman konting kibot ko lang- grabe na ang kareak-reakan ng mga amegah at amegoh ko. Wala naman akong kwentang tao eh kung tutuusin at kung bakit sa dinamidami naman namin sa ohpeace(office) eh ako palagi ang pinagdidiskitahan niya nila. As if ako lang naman ang maganda, mayaman, matalino, mabait at nainggit sila- hehe- Charing! (Wala pong katotohanan ang lahat ng iyan)

Naman- eh kasalanan ko ba kung nandito ako sa posisyong ito ngayon (69? hindi ah) at pinagkakainggitan ninyo. (Sus!) Eh sa talagang magaling naman ako ah. At huwag kang umiismid-ismid dyan, hindi ako mayabang, nagsasabi lang ako ng totoo. (Emotera ako!)

Kung gusto nyo naman akong i-demote, I don't mind- I'm not a person of pride- in fact wala talaga akong kapride-pride sa buhay. Ay dun ker (I don't care). Better nga ang lower position eh hindi masyadong pressure, walang hassles, papasok ng alas otso, lalabas ng alas singko at walang bitbit na trabaho sa bahay. Tapos pag binabaan puwesto, ganun pa rin naman sahod ko..di pede babaan. Peru dun wori kasi, hindi naman ako echoserang palaka, okay. Magtatrabaho pa rin ng maayos. Lagi naman ganun eh.

Pero eto lang, huwag akong matanggal-tanggal sa trabaho ng wala namang dahilan dahil alam nyo naman ang law ng employment.. Haha. Kung hindi ninyo alam, abah, magbasa-basa kayo ng Labor Code, okay.

Isipin nyo na ang gusto nyong isipin sa akin, aydunker pa rin. Sasakit ang ulo nyo, magkakasakit kayo sa puso, mamatay kayo- kung hangga't pagtulog nyo, maganda kong mukha ang isasaisip ninyo. Hmm actually okay yun. Hahaha!

Oh la la! Akala ko ba wiz mo ako type? Bakit nagbabasa ka nito?

Hmmm.. ikaw ha.

Oo, ikaw.

Ikaw nga kasi.

Like mo na lang kaya ako sa Facebook. Hahahaha.

Tapos follow mo ang site ko.

Para naman otomatik maa-update kita.

Ok ba?

Usap tayo?

Hehehe.

Huwag ka na kasing ismid. Alam ko, miss mo ako.

Earn Money as Fast as You Can!

Want to earn money fast? Check out on this:

Giving away FREE CASH since 2009!

The Internets largest FREE MONEY system

Let us fill your pockets full of FREE cash!

FREE MONEY for doing nothing more than registering a free account with GeoString

It's Fun and it's 100% Free!

Mga Kapalpakan ng mga Magulang

Ilang mga kapalpakan ng mga magulang sa pag-aalaga ng kanilang mga anak.


"Maglaro ka muna jan baby, magsasaing lang ako."

"Hawakan mo bo**s ko junior, para hindi kita.. ayos ito, pang-profile pic sa facebook"

"Sleep ka muna jan baby, kampai muna ako!"

"Anak, sindi ka.."

"Walang bantay eh, kinulong ko muna."

"Better kaysa duyan"

"Bantay, bantayan mo muna anak ko, mamalengke lang sandali"

"Ahahahaha, mas bagay sayo anak"

"Ahahaha, ang cute naman ng anak ko. Ganyan ang gawin mo,paglaki okay."

"Halika ka nga dito bata ka! Di ba sabi ko sa'yo huwag kang umalis sa stroller mo!"

"Sige anak, ubusin mo yan, sayang eh"

"Sige, anak, galingan mo! "

"Nakita mo na ba ang pustiso ko jan? Aninagin mong mabuti, jan ko lang yan naihulog eh."

"Jan ka sa supot, ang kulit-kulit mo!"

"Lasang ahas ba baby?"

Source

Pre-Valentine Celebration

Yahooo!

At least, hindi naman masyadong Malamig ang Valentine ko kasi

kahit papaano,

hindi pa rin naman ako loveless.

Anjan pa rin ang aking pinakamamahal na Fafa Emz.

Kaya lang, siyempre dahil may trabaho naman sa katorse so

nagpi-pre-valentine date na lang kami nung ika-trese

Guess kung saan?

Jan lang naman sa harapan ng bahay

Sa ilalim ng puno ng lemonsito

habang umiinom ng ice-tea na walang ice!

Char!

And guess more kung anu'ng binigay ng mister ko sa akin?

Tsadang!

Anthurium

na ninakaw lang naman niya sa garden ng motha ko.


Plus!

Isang libo't isang halik

At much more.

Hahahaha. Ooops! Censored!

HAPPY VALENTINES DAY!

Missing my Son...as always

Ngayong gabi ay isa lamang sa mga gabing tagmak ang mga mata ko sa luha.

Nag-iisa lamang ako sa madilim na silid na iyon. Tanging kaunting guhit ng liwanag mula sa poste ng ilaw sa labas ang sumusuot sa munting siwang ng bintana.
Sanay na rin ang mga mata ko sa dilim.

Naririnig ko ang sarili kong mga hikbi habang naglalakbay ang aking diwa.

Ilang taon na ba akong ganito at nag-iisang namumuhay sa kalungkutan? Siguro mga tatlo o apat na taon na.

Masasabing maayos naman ang katayuan ko sa buhay. May magandang trabaho. May sariling bahay.

Ngunit ang tao kasi, kahit anupaman ang naabot sa buhay, nananatiling may hinahanap dahil may kulang.

Hindi nyo man naitanong ngunit ang totoo, may asawa na ako. Mabait, mapagmahal, ulirang asawa, 'ika nga. may maayos na posisyon sa pinapasukang kompanya. Anupa't wala na sana akong dapat hilingin pa.

Maliban sa iilang mga bagay na ewan ko ba at parang ang layo-layo pang abutin.
Una kasi nasa malayo nagtatrabaho ang asawa ko. Gustuhin ko mang mapalapit kami sa isa't-isa ngunit hindi maibigay ng pagkakataon. Pareho kaming ayaw isuko ang sari-sarili naming mga karera sa buhay. At pareho din kaming takot sa kung anumang mangyayari kung sakali isa sa amin ang magsakripisyo'ng isuko ang trabaho upang kami ay magkasama lamang.

Umuuwi naman siya- madalas. Ang madalas naman kasi para sa amin eh yung nakakauwi pa siya ng tatlong beses sa isang buwan at namamalagi lang sa bahay ng isa o dalawang araw tapos babalik na naman uli sa pinagtatrabahuan.

Kaya heto ako, mas madalas na mapag-isa. Umaalis at umuuwi ako sa bahay na wala naman talagang inuuwian. Walang inspirasyon, sabi nga.

May-asawa nga akong tao, wala naman akong anak.

Sa loob ng halos limang taon naming pagsasama ng akinge esposo, isang beses lang akong pinagkalooban ng pagkakataong maramdaman kung paano ang maging isang ina. At masakit man isipin, kinuha rin sa akin ang pagkakataong iyon.

Taong 2007 ng magpakasal kami ng aking asawa. Buntis ako noon kaya napilitan kaming magpakasal.

Dalawang taon din naman kaming magkasintahan bago kami nagpakasal.

Wala namang problema. Pareho kaming may sari-sarili ng pinagkakakitaan. Ngunit dati pa, talagang nakatakda na talaga kaming mamuhay ng malayo sa isa't-isa ng aking asawa.

Sapagka't beinte-dos lang ako noon, ang hindi ko natanto- may mas malaki pa palang inaasahan ang mga magulang ko sa akin, lalo na ang aking ina-

na hindi man lang nabigyan ng katuparan dahil nga ako'y nabuntis at nagkaasawa. Higit sa lahat, hindi nila inaasahang ako na kanilang mabait at ulirang anak ay nagpabuntis sa isang hindi naman nila kilalang lalaki.
(Hindi nila alam na ako ay nagbo-boypren na.)

Wala pang eksaktong pitong buwan ang aking dinadala ay bigla-biglang naisugod ako sa hospital sapagkat ako raw ay manganganak na.

Disyembre 19, 2007. Iniluwal ko ang isang payat at maliit na batang lalaki. Nakikita ko kung paano siya lumabas mula sa aking sinapupunan. Noon din, ng masilayan ko siya habang hawak-hawak ng doktor na nagpaanak sa akin, naramdaman ko- ako ay isa ng ina. Kakaibang ligaya ang makita ng isang ina ang kanyang anak. Umiiyak. Gusto ko siyang yakapin at halikan at sabihin sa kanyang ako ang kanyang ina.
Ngunit saglit lang iyon, wala pang isang minuto, inililipat na nila ang aking anak. Hindi ko man lang nahawakan. Sinusundan ko siya ng tingin habang inilalayo sa akin. Para bang hungkag ang aking nararamdaman sa mga oras na iyon habang papalayo ang aking anak mula sa aking kinahihigaan.
Iyon pala- inilipat siya sa isang incubator. Kulang ng buwan ang aking anak, kailangan niyang i-incubate upang mas magkaroon ng lakas.

Ang saya-saya ko sa mga oras. Excited akong makasama na ang aking si junior. Pati ang aking asawa ay walang patid ang tuwa habang pareho kaming nagpaplano ng mga magagandang bagay para sa aming munting anghel.

Disyembre 20, 2007. Alas tres ng madaling- araw. Pinapatawag ang aking asawa. Nakangiti pa siyang lumabas mula sa silid ng hospital na kinaroroonan ko habang bitbit ang mga kakailanganin ng bata.

"Ihalik mo ako sa kanya ha", sabi ko. Hindi kasi ako makatayo dahil masakit pa ang punit ko. Nahihirapan akong makatayo.

"Oo, huwag kang mag-alala, makikita mo rin siya. Magpagaling ka kaagad para mapuntahan natin siya", sagot ng aking asawang malapad ang ngiti. "Babalik ako agad dito."

Naghintay ako. Isa. Dalawa. Tatlong oras. Hindi bumalik ang aking asawa sa aking silid. May kaunting galit na akong nararamdam. Naiisip ko, paano kung iniwan na niya ako. Kami ng anak ko.

Alas dos na ng hapon ng siya'y nakabalik. Hagpis ang mukha, mugto ang mga mata.

"Saan ka ba galing? Naghintay ako, sabi mo babalik ka kaagad?"

"Pinuntahan ko si baby. Delikado ang kalagayan niya.."

"Ano? Bakit? Anong nangyari?"

"Kailangan niyang maabunuhan ng dugo. Hon, natatakot ako. Baka hindi kayanin ng baby natin", napaiyak na ang aking asawa.

"Don't worry, okay. Mana sa akin si baby, hon. Matapang yun, kayang-kaya niyang mabuhay, okay. Hindi pa siya na-hug ni mommy. Mauuwi din natin siya, di ba?," sabi ko. Garalgal man ang aking boses ngunit may himig ng tapang pa rin. Malaki ang tiwala ko, hindi pababayaan ang aking anak.

Ang hindi sinabi ng aking asawa, halos mahigit sampung oras siyang nagbobomba ng hangin para makahinga ang sanggol. Kaipala'y mugto ang kanyang mga mata, dahil kaharap niya si baby, habang nagpa-pump ng oxygen. Sa bawat pisil niya nakasalalay ang bawat paghinga ng anak ko. Torture yun para sa kanya bilang ama ang makitang nahihirapan ang aming anak- at umaasa sa mga kamay niya.

Ilang beses din- pabalik-balik ang aking asawa sa ICU. At sa bawat balik niya sa akin, mas humihigpit ang hawak niya sa aking mga kamay. Walang imik.

Disyembre 21, 2007. Alas dos ng hapon.
Pumasok ang aking asawa sa silid na kinaroroonan ko. Gaya ng dati, walang salita ang namutawi mula sa kanya. Inaasahan ko na ang higpit na hawak niya sa kamay ko. Ngunit hindi niya ginawa. Sa halip, niyakap niya ako ng mahigpit.

Kinabahan ako.

"Bakit? Ano bang nangyayari sa'yo?"

Hindi siya sumagot. Ngunit naramdaman ko, basa na ang aking leeg ng kanyang mga luha. Dinig ko rin ang mahinang iyak niya.

"I'm sorry hon. Giniv-up ko si baby. Sorry, hindi ko na kasi kayang makita siyang nahihirapan. Patawarin mo ako", hagulhol niya. "Love ko si baby, ayaw ko siyang maghirap."

"Bakit nga kasi..", garalgal na rin ang akin boses. Nagsimula ng bumukal ang luha sa aking mga mata. "Huwag ka ngang umiyak. Pinagloloko mo naman ako eh."

"Wala na si baby natin".

"Ano ka ba! Huwag ka ngang magbiro ng ganyan, akala mo natutuwa pa ako sa'yo ha!", may kalakasan kong sabi. Ang lakas-lakas ng kabog ng aking dibdib. Ang sikip-sikip.

"Patay na si baby!", sigaw niya. Habang niyakap ako ulit. Mahigpit na mahigpit.

Parang sasabog. Ang sakit-sakit. Ramdam ko ang sakit na tumatagos sa aking dibdib habang naririnig ko ang sinabi niya.

Pumalahaw ako. Umiiyak. Halos mamatay na rin ako sa sakit na aking nararamdaman.

Nailibing ang anak ko.

Hindi ako pinalabas ng ospital. Delikado raw ang kalagayan ko. Hindi ko man lang nakita ng matagalan ang aking anak. Hindi ko nahawakan. Hindi ko nayakap.

Tanging mga larawan lang ang naiwan.

Mga larawan ng walang buhay kong anak.

Sa maraming pagkakataon, ilang beses pa rin akong napaluha kapag naaalala ko ang masakit na karanasang iyon sa aking buhay.

Hindi na rin ako nabiyayaan ng isa pang pagkakataon na magkaanak. Hiling ko lang sana, kahit isa lang. Umaasa ako. Sa bawat gabi, ang tanging dalangin ko ay pagkakalooban ulit ako ng isang anak.





(This story is based on the true-life experiences of the author. Any resemblances are purely coincidental only.)

Kapalpakan Blues

"Wala man mo klaro oy, ingon mo libre unya ang naa ra man diay passbook ug resibo ang pakaonon"

Siyempre, shock aketch ng bigla na lang akong kumprontahin ng isang estudyante ng papalabas ako ng opisina pauwi.

"Huh? Nganu man gud tawon?", sabi ko sabay sana kamot ng ulo (dahil umaatake na naman ang nagbabadya kong mga balakubak). Hindi ko naman nakamot at nagtaas na lang ako ng kilay- sabay isip- Ano bang akala ng batang ito kung pagsabihan ako, haller. Hindi porke't mas mataas pa siya sa akin eh, ginaganyan-ganyan niya na lang ako.

"Ingon man gud mo naay libre nga kaon, diay to wala, naulaw na lang gud mi," sabi niya na namumula pa ang pisngi at hindi ko naman mawari kung nahihiya nga ba siya talaga o nagagalit. Sa palagay ko naman, galit nga siya.

Sasagot pa sana ako ng, "Haler! Wala ko niingon noh! Basin sila!"

Peru hindi ko na lang ginawa. Siyempre, dahil naka-uniform din ako ng tulad ng mga kasamahan ko sa trabaho, so isa ako sa kanila.

Napakunot noo na lang ako.

Teka, isip ko, ano bang pinagpuputok ng butse ng mga batang toh?

Oo nga, eh kasi nagla-launch  nga pala ang opiz ng bagong produkto- Para sa mga bata at tinedyer. Siyempre may palatuntunan. Imbitado ang mga estudyante. Sa elementarya. sa hayskul. pati ang mga batang hindi pa nag-iiskul.

So siyempre GO ang mga kids at teens.

Ay naku, eh siyempre nag-i-expect talaga sila na may libreng pagkain. Sa laki nga naman ng opiz namin.

Eh ng magtatapos na ang programa at nakapagpiktoryal na rin ang mga bisita, heto na at may nagtatawag na-

KAINAN na daw.

Peru, tanging ang mga may pasbuk at resibo lang daw ang mabibigyan- maging sino ka man.

Eh di shock din ang mga kids,

abah, paano ba naman sila magkakaroon ng pasbuk at resibo, eh sabi nga daw sa kanila- imbayted
lang naman sila- libre.

Teka, alam nyu na ba kung ano ang libre?

Okay. So narinig ko rin naman na talagang kelangan ng pasbuk at resibu bago ka mabibigyan ng isang pirasong burger.

Peru natatandaan ko ring sinabi ko sa amin (amin-kasi kasama nga akong nakauniporm eh,diba) na what if ang alam ng mga bata eh libre lang. Wala naman kasing alam ang mga bata sa ganyan eh. Usapang bznz yan. At ang ipinapadala imbitasyon ay purely invitation lang talaga, hindi naman sinasabi sa imbitasyon na
'Dumalo kayo sa palatuntunan namin mga kids, magdala kayo ng pera hah, ganitong halaga dapat ang dalhin nyo ng sa ganun eh mapapakain kayo!'

Ay naku, buti sana kung ganun. Eh hindi naman nangyayari.

Kaya ayun, ang mga batang iniimbita kuno- pasmado! Alas onse na ng tanghali- lolipop lang ang ipinangsaksak sa bituka.

At buti sana kung hindi pa naman nakakaintindi ang mga bata- na kung gutom na ay papalahaw lang-

Eh kahit nga anim na taong gulang na bata, magrereklamo eh!

Ewan ko ba.

Parang akala lang naman namin tanga ang mga bata.



Anong sabi mo? Nagrereklamo ako eh wala naman akong ginawa?

Wala nga.

Eh nung hindi nyo ako isinali sa komitiba, nagrereklamo ba ako? Hindi naman di ba? So ayan, gawin nyo ang dapat. Kagustuhan nyu yan eh. At hindi ako nangingialam sa mga ginagawa ninyo, okay. Isinasalaysay ko lang ang mga reklamo sa akin ng iba. Dapat nga hindi sila sa akin nagrereklamo eh, hindi naman ako ang may kagagawan ng kapalpakang yan.

At hindi ko rin sinabing inconsiderate kayo, okay

Hindi naman, di ba?


Payong kaibigan..

Pareng at mareng, sa susunod naman kasi, magsabi kayo. Hindi naman porke't hindi kami nagmumukhang matalino eh wala na kaming maitutulong sa inyo.

Para hindi magiging...

Ayan.. kasi akala n'yo..

Porbeeda ka Jollibee!

"Oh yes everyone loves Jollibee. It’s the no.1 food chain in the Philippines right now. My nieces and nephews love to eat at Jollibee eventhough it will mean eating the same all cheesebuger and french fries that they have." Grab ko lang ito sa isang site na nadaanan ko.

Ngunit lahat kami dito sa oh-peace (office poh!) ay disappointed sa customer service ng Jollibee.

Umaarkila kasi nang Jollibee mascot oh-peace namin para  bi-bee-da sa launching ng bagong savings products para sa mga bata at mga tinedyer. Package na siyempre ang pagkain.

Akalain mo, ng dinadaanan ng GM namin ang kinontratang branch jan sa may Tagum, ang sabi ng mga crew, "Hindi namin alam yan!"

GM: Anong hindi ninyo alam?! Haller! Tumanggap-tanggap kayo ng paunang bayad, tapos heto at sasabihin n'yong hindi nyo alam!

Jollibee crew: Sandali sir, titingnan ko muna appointment schedule nami. (ismid.ismid.buklat.buklat ng appointment notebook) Halah! Uu nga, ngayun nga po pala! Nakupo, sowe (peace sign)
Okay. So go sila lahat. Biyahe. Mga tatlong oras din papuntang Maragusan.

Pagdating,

hakot ng mga gamit sa loob.

Jollibee crew: Nakupo! Naiwan ang ulo!

Crew: Kaninong ulo? Sayo?

Jollibee crew: Hindi.. sa kanya! (Sabay turo sa walang lamang costume ng pulang bubuyog)

Patay!

Patay si Jollibee! Wala ng ulo...

at Patay ang oh-peace, pinagmamayabang pa naman si buyog!

So go ulet!

Biyahe. Tatlong oras papunta + Tatlong oras pabalik. May anim na oras na naman sana ulet!

Buti kinuha nila ng mga tatlong oras na lang vice-versa.
Dapat sana nakapagsimula na ng alas 7:30 ng umaga

Eist alas 10:30 na- wala pa rin

Sabi ko naman sa kanila

si Marj at ako na lang ang magsusuot ng maskot nila

B1 at B2

Eh may kinalaman naman sa saging ang Magrow eh diba?


Ayan kasi...! #$%^&*()_+!@#$%^&*()_+!


Anyways,

kahit papaano ay nagiging successful naman ang launching ng programa

Enjoy ang mga bata kay Jollibee

Tapos bonus na rin si Hetty

So okay na rin kahit

nung una eh talagang napamura kami (ako lang pala)

Porbida ka Jollibee!

_______________________________________________________________

Oooppss, hindi ko naman po sinisiraan ang Jollibee, ok.

Isinasalaysay ko lang ang mga nae-experience nila  namin.

At ang mga naiisip ko habang nakaharap ako sa computer at nag-iisip ng ipo-post.

May freedom naman akong ipahayag ang mga isinasaisip ko, di ba?

Duh!

BATMAN & ROBIN- Lanie's version

Kakatuwa ang site na ito

Nako-customize ang dialogue ng comic strips i Batman at Robin

Gaya nitong gawa ko:

(Dialogue lang poh ang sa akin- hehe)

Upcoming Valentines Day!

...and hopefully James will be here

He's planning to resign from his present work and start a business here-

(maybe on the first week of March this year)

I'm experiencing bad stomach every now and then- it's like gas has build-up in my digestive system causing it to get stiff and very painful when I moved.

This time, I think-really-; I need to see a doctor to check up on my health condition. I have been into unhealthy symptoms after I gave birth but I was never been checked-up by a physician. Oh, I have been admitted to the hospital a year ago- but that was for another ailment. In fact, James has brought me to the hospital that time when I was not able to refuse.

Honestly, I still have this trauma with doctors and hospitals. You see, I have been into distressing experience when I gave birth to my first baby prematurely in December 2007. Unfortunately, my baby has not survived and has only lived for two days. That was the saddest December I ever had! Others may have enjoyed celebrating Christmas while James and I with our family were in grief upon the loss of my son.

I never conceive again after my first baby.


Anyway, enough for my sad story.

Back to the celebration of Happy Hearts!

Hmmm, I'm thinking on where will James and I be having a date!



Ok. Sa bahay na lang.

Lol!

HONEY Ko!

HAPPY VALENTINES!



The Best "KODIGO" Ever!

Wala ko ka-try ani dati buh!

Aiip!

Bc-bchan lang

Not that busy, so its kinda busy-busyhan lang!

Lol!

Actually, Ateh denz and I are doing some practical arts this afternoon.

She's been preparing for some decorations to be used during the launching of the New Savings Products of Ms. She's department.

She has opened up that the budget was quiet limited because half of the allocation goes to the food and the other 40% goes to the gifts and rewards; leaving smaller amount for the decorations and the hall preparation.

Since the activity are mostly for the kids and young people, I suggested the idea that we make paper flowers instead of buying fresh ones. She agreed so we made paper roses out of the recycled cartolinas.

Sally also did some help and laughed with glee to her created flowers to which I made jokes about. But she did make better than mine. Haha!

Ate Norms also made an origami of a bird

which made me crack a joke that she, Ate Den and I will be creating a group to contract decorations during wedding occassions, birthdays, programs and especially for the wake of the dead.

Anyway, we ended up having Ate Wilms unintentionally damage one paper flower! Ate wilms jud bah...

She's getting excited kasi to her upcoming birthday which also fall on February 14 a.ka. Valentines Day! Guess who will be his date?

Aherm!

Okay- so I will be posting pictures soon on how to make paper flowers -ATE DEN and MY STYLE

Plus-

the origami bird of Ate Norms.

Hopefully I can post pics tommorow

so you pray.

---------------------------------------------------------------------------------------

UPDATE:

An earthquake has occurred in Maragusan at 10:50 pm (my clock) this evening.

Hmmm..

KAPAG IKAW AY UMUTOT...

...ay siguradong may tatawa!

Kapag may naamoy kasi tayong mabahong hangin galing sa utot, lalo na kung ang taong umuutot ay nasa malapit lang, ito ay itinuturing nang pagiging hindi desente at kawalan ng "good ethics" wika nga.

Ang hindi alam ng karamihan, ang pag-utot ay isang palatandaan na ang ating mga bituka ay maayos at normal. Ang pag-utot ay nangyayari kapag sagana sa protina ang mga pagkaing ating kinakain. Kapag mas maraming protina, mas maraming pagkakataon na tayo'y mauutot.

Katulad na lang halimbawa kapag marami tayong nakakain na kamote o "sweet potato" na kilalang mayaman sa protina.

Ang mabahong amoy ng utot ay sanhi ng hydrogen sulfide o mercaptan na kung saan parehong may sulfur. Kapag naman maraming sulfur ang pagkain, mas maraming sulfides o mercaptan ang humahalo sa bakterya sa ating tiyan.

May Walong kadahilanan kung bakit tayo ay napapautot:

1.) Kapag ikaw ay sumasakay ng eroplano

Kapag kasi mababa ang air-pressure, ang gas sa loob ng katawan ay lumalabas sa pamamagitan ng pag-uutot.

2.) Hindi maayos ang pagkakabit ng pustiso

Kung ikaw ay nagpupustiso na, dapat maayos ang pagkakabit nito upang hindi ma-trap ang hangin sa pagitan ng mga ngipin na maaring matutulak patungong tiyan kapag ikaw ay lululon.

3.) Anorexia

Kapag walang laman ang iyong tiyan, tanging hangin ang papaloob dito

4.) Pag kain ng chewing gum

Kapag maraming chewing gum ang pinapapak mo, mas maraming gas ang mabi-build-up sa bunganga. Ang artificial sweetener din ay hindi madaling i-digest ng katawan na nagpaparami ng gas sa tiyan.

5.) Paghitit ng marijuana

Katulad ng chewing gum, nagiging sanhi rin ng pag-uutot ang paghitit ng marijuana

6.) Pag-inom ng beer

Nagiging sanhi rin ng paglabasan ng gas sa katawan ang tatlong salik ng beer: tubig, alkohol at carbonation


7.) Cancer

Ang pagkakaroon ng kanser sa sikmura at colon ay nakakapagdulot din ng madalas na pag-uutot


8.) Constipation

Kahit may kahirapan ang pagdudumi kapag ikaw ay may constipation , nakakalabas pa rin ang gas mula sa sikmura na kadalasan ay napakabahong utot.